کمبود عناصر غذایی در درختان میوه

ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﮐﺮﻩ ﺧﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻴﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺷﺪ ﻭ ﻧﻤﻮ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ، ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺩ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮔﻴﺎﻫﺎﻥ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺎﮐﻬﺎ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﺴﺒﯽ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ، ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﮔﻴﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻴﺎﻩ ﺟﺬﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﭘﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﮐﺎﻓﯽ، ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻴﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﮔﻴﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺍﺿﺎﻓﻪ

ﻧﻤﻮﺩ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻌﺪﻧﯽ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﻭﺯﻥ ﻳﮏ ﮔﻴﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻭﻇﺎﻳﻔﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎﯼ ﺣﻴﺎﺗﯽ ﮔﻴﺎﻩ ﻭ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺑﻴﻦ ﺭﺷﺪ ﺭﻭﻳﺸﯽ ﻭ ﺯﺍﻳﺸﯽ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ، ﺍﺧﺘﻼﻻﺗﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻴﺎﻩ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺭﺷﺪ ﻭ ﻧﻤﻮ ﮔﻴﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﻭﯼ ﮐﻤّﻴﺖ ﻭ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪﮔﺬﺍﺷﺖ.

ﻋﻼﺋﻢ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻏﺬﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﻴﻮﻩ:

ﮐﻤﺒﻮﺩﻫﺎﯼ ﺷﺪﻳﺪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﺩﺭ ﮔﻴﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻋﻼﺋﻤﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﭼﻮﻥ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺭﻧﮓ، ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ، ﺗﻮﻗﻒ ﺭﺷﺪ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﯽ، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﮑﻞ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎ، ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ، ﺯﻭﺩﺭﺳﯽ، ﺩﻳﺮﺭﺳﯽ، ﮐﻮﭼﮏ ﺷﺪﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎ، ﻧﺎﺭﺳﺎﻳﯽ ﺩﺭ ﺭﺷﺪ،

ﮐﺎﻫﺶ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺭﻳﺸﻪ ﻭ ﮐﺎﻫﺶ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺍﻧﺒﺎﺭﺩﺍﺭﯼ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ. ﻻﺯﻡ ﺑﻪ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻤﺒﻮﺩ، ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﭼﻮﻥ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺩﻣﺎ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﻤﻮﻡ، ﺣﺸﺮﺍﺕ، ﺑﺎﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻋﻼﺋﻢ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻭ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻋﻼﺋﻢ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ گیرد.

ﻣﻌﻤﻮﻻً ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﺩﺭ ﮔﻴﺎﻫﺎﻥ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ:

  1. ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻭﺍﻗﻌﯽ: ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻭ ﻳﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﯽ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑل جذب آن برای گیاه.
  2. ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺩﺭﻭﻏﻴﻦ: ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺹ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﮐﺸﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺟﺬﺏ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮ:

ﺍﻟﻒ) ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﺎﮎ: ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺘﺎﺳﻴﻢ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺟﺬﺏ ﺭﻳﺸﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.

 ﺏ)ﻏﺮﻗﺎﺑﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﺎﮎ: ﺁﻫﻦ، ﻣﺲ ﻭ ﮐﻠﺴﻴﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻏﺮﻗﺎﺑﯽ ﺟﺬﺏ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﺁﺑﻴﺎﺭﯼ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ، ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﺣﻴﺎﺀ ﻭ ﺍﮐﺴﻴﺪﺍﺳﻴﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺭﺍ ﻓﻌﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻨﺎﺻﺮﯼ ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻣﻨﮕﻨﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﮐﺴﻴﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺟﺬﺏ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ.

ﺝ) ﺍﺳﻴﺪﻳﺘﻪ (pH) ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ: ﺩﺭ ﺧﺎﮐﻬﺎﯼ ﺧﻴﻠﯽ ﺍﺳﻴﺪﯼ، ﻣﻨﮕﻨﺰ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﮐﻬﺎﯼ ﻗﻠﻴﺎﻳﯽ ﺁﻫﻦ، ﻣﻨﻴﺰﻳﻢ ﻭ ﺑُﺮ ﺟﺬﺏ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.

ﺩ) ﺍﺛﺮ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﻭ ﻣﻨﻔﯽ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ: ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﻀﻮﺭ ﻳﮏ ﻋﻨﺼﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺪﻡ ﺟﺬﺏ ﻋﻨﺼﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﺜﻼً ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺘﺎﺳﻴﻢ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻣﻨﻴﺰﻳﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﺯﺕ ﺑﺎﻋﺚ ﺭﺷﺪ ﺳﺒﺰﻳﻨﻪ ﺍﯼ ﮔﻴﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻣﺼﺮﻑ ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺭ ﮔﻴﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ.

ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻻﻳﻞ ﻇﻬﻮﺭ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺩﺭ ﮔﻴﺎﻩ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ:

  • ﺷﺴﺘﺸﻮﯼ ﺧﺎﮎ ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﮐﻬﺎﯼ ﺳﺒﮏ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺤﻠﻮﻝ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻣﺜﻞﺍﺯﺕ ﻭ ﻣﻨﻴﺰﻳﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﺳﻴﺪﯼ ﺧﺎﮎ، ﺍﻳﻦ ﺣﻼﻟﻴﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻫﻦ ﻭ ﮐﻠﺴﻴﻢ ﺑﺮﻭﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻗﻠﻴﺎﻳﯽ ﺷﺴﺘﺸﻮﯼ ﭘﺘﺎﺳﻴﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ.
  • ﺑﺎ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺧﺎﮎ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺗﺒﺎﺩﻻﺕ ﮔﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ، ﮔﺎﺯ ﺩﯼ ﺍﮐﺴﻴﺪ ﮐﺮﺑﻦ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﮐﺮﺑﻨﺎﺕ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﮎ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺑﯽ ﮐﺮﺑﻨﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺭﺳﻮﺏ ﮐﻠﺴﻴﻢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻗﻠﻴﺎﻳﯽ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ، ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺑﺮﺧﯽ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
  • ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻮﺩ ﺣﻴﻮﺍﻧﯽ ﻧﭙﻮﺳﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯﺕ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺻﺮﻑ ﭘﻮﺳﻴﺪﻥ ﮐﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺎﻩ ﺑﺎ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺍﺯﺕ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻮﺩ ﺣﻴﻮﺍﻧﯽ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ، ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺟﺬﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
  • v     ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﻫﺎﯼ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﯽ ﭘﺮ ﻣﺼﺮﻑ ﻭ ﻋﺪﻡ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﮐﻮﺩﻫﺎﯼ ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﯽ ﮐﻢ ﻣﺼﺮﻑ،ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻟﺰﻭﻡ ﻳﮏ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺻﺤﻴﺢ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻮﺩﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﻣﺼﺮﻑ ﻭ ﮐﻢ ﻣﺼﺮﻑ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ.
  • v     ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺸﮑﯽ ﻭ ﺗﺒﺨﻴﺮ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﺯﺳﻄﺢ ﺧﺎﮎ، ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻤﮏ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﻠﻮﻝ ﻣﺜﻞ ﮐﻠﺮﻭﺭ ﭘﺘﺎﺳﻴﻢ ﻭ ﺳﺪﻳﻢ ﻭ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﮐﻠﺴﻴﻢ ﻭ ﻣﻨﻴﺰﻳﻢ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺮﮐﻴﺒﺎﺕ ﻧﻴﺘﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺧﺎﮎ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺟﺬﺏ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ.